Troubleshooter
Door: OJ
Blijf op de hoogte en volg O.J.
21 Februari 2018 | Verenigde Staten, Miami
The Eagle Riders strikes back. Plannen worden gemaakt, hotels worden geboekt, paspoorten gecontroleerd en de bikes zijn gereserveerd. Wie of wat houdt ons nog tegen? Woensdag de 21ste mochten we weer. Besloten werd om vanaf Dusseldorf naar Miami te vliegen met als tussenstop Madrid. We hadden er zin in. Om 0945 arriveerden we beide per trein op de luchthaven. Cees vanuit Lommel en ik via Arnhem. So far so good. Zoals bij de meesten wel bekend is, kan je 24 uur van te voren alvast inchecken. Helaas lukte mij dat niet, het systeem gaf steeds een error aan. Inchecken dus op het vliegveld. Daar werd direct duidelijk dat het geen ‘system error’ was waardoor ik niet kon inchecken…… Om de States in te komen heb je een zogenaamde Esta nodig. Een soort visum voor toeristen die de USA willen bezoeken. En ja, natuurlijk heb ik zo’n Esta in mijn bezit. De visa is 2 jaar geldig en ik had hem aangevraagd voor ons eerste avontuur. Daarnaast was ik vorig jaar ook naar Jacksonville, Florida voor het MWC Volleybal geweest. Geen probleem ondervonden, maar nu wel! In het systeem van de maatschappij Iberia stond dat mijn Esta denied was. Grrrr, wat is dat nu weer. Ondertussen begon de tijd tegen ons te werken. Goed, wat nu? Ik snel checken wat de status was van mijn Esta op de site van de Amerikaanse overheid: not valid…... En dat, terwijl ik een geldig papieren versie in mijn handen had. Tijd voor actie dus. Cees ging kijken of hij een oplossing voor mij kon versieren en ik het consulaat bellen. Het consulaat gaf niet thuis en alle andere bronnen gaven ook niet hetgeen wat nodig was. Na veel vijfen en zessen is het dan toch gelukt. Immers, Iberia mag me niet meenemen zonder geldig visum. Ondertussen had ik nl al een nieuwe aangevraagd want je krijgt per direct een nieuwe (als er tenminste niets aan de hand is). Helaas, ‘in behandeling’ werd er aangegeven met een respons tijd van 72 uur…… wachten dus en de tijd kroop naar het point of no return. In overleg met de supervisor van Iberia besloten we om naar Madrid te vliegen en maar hopen dat er ondertussen een positief besluit was gevallen. Een gok dus. Ik kreeg geen boarding kaart voor Miami want eerst moest ik uitsluitsel hebben. Niet geheel op mijn gemak dus naar Madrid. Daar aangekomen hadden we 2 uur om aan een boardingpass te komen. Geen Iberia office te bekennen en ondertussen stonden we voor een controle om in het internationale gedeelte van het vliegveld te komen. Ik kom daar dus niet is zonder boarding pas. Wat nu….., besloten werd dat ik in Madrid achter zou blijven om het consulaat te gaan bezoeken en kijken of ik een visum kon krijgen en dus Cees later zou nareizen. Zo gezegd zo gedaan. Cees ging verder en ik op zoek naar een Iberia office om te overleggen wat de mogelijkheden waren. Natuurlijk de status van de aanvraag opgevraagd en weer was het resultaat negatief. Ambassade in Spanje kon ook niet helpen….. Goed, op weg dus naar een Iberia office ging mijn telefoon. Een Spanjool aan de lijn die vertelde dat hij contact had gehad met de Esta uitgevende instantie. Toen stelde hij de vraag waardoor ik direct begreep waarom ik geweigerd werd. Of ik in de laatste jaren nog in Iran was geweest………, en dat was het geval. Hij gaf me de tip nog een keer de aanvraag in te dienen met toevoeging waarom ik daar geweest was. Toch raar, een geldige Esta in mijn hand maar ondertussen niet geldig verklaard. De reden is onze vriend Trump, die vind het nodig om ook voor hun Amerikaanse vrienden en medestrijders, strenge regels te in te voeren. En natuurlijk het niet even laten weten aan betrokkene.... Goed, weer een nieuwe aanvraag dis en aldus geschiedde. Ondertussen moest ik naar een incheckbalie om een boardingpas te krijgen. Daarvoor moest ik weer naar buiten en je begrijpt het al, alle controles opnieuw, paspoort en security. De tijd vloog en die security kerel zag een man voor hem verschijnen met zweet op zijn voorhoofd en redelijk gestresst. Met als gevolg dat alles minutieus werd onderzocht. Met nog 10 minuten op het klokkie werd het krap. Hardlopend ik naar de gate en onderwijl hoorde ik mijn naam drie keer omroepen dat ik de vlucht aan het vertragen was. Jawel, dat heb ik nu dus ook op mijn conto staan. 'Mr Oosterhoff, you're delaying the flight'. Hierbij beloof ik dan ook dat ik nooit meer negatief zal denken over dit soort mensen. Het is altijd anders dan dat het lijkt…. Was die gate dan ook nog helemaal aan het einde vd terminal….. wat een rotzooi, alles leeg, niemand meer te bekennen en ik gaf de hoop op. Komt daar opeens een mannetje uit een hoek verschijnen en vroeg of ik mr Oosterhoff was. ‘Ja’, zei ik; hij had een boodschap voor mij, er was geen uitslag over de aanvraag van de Esta dus ik moest achterblijven. Ik werd ff boos, liep nog roder aan dan dat ik al was van het hardlopen en moest me inhouden. Na veel overredingskracht is het toch gelukt. (met gebruik van een oneigenlijk trucje wat ik niet mag vertellen) Cees wist niet wat hij zag….. Mooi, ik dus toch in het vliegtuig en daar gingen we. Onderweg wij plan de campagne maken en alle opties werden besproken hoe we straks het verhaal moest zijn bij de paspoortcontroles. Uiteindelijk besloot ik om gewoon het gesprek aan te gaan. Het moment van de waarheid was daar, ik mocht de ‘officer van dienst’ naderen en begon met mijn verhaal. Ondertussen haalde hij mijn paspoort door de computer pakte zijn stempel en sprak voor mij de historische woorden:’ nu je hier toch bent, who cares’…. Ik was met stomheid verslagen. Niks geen Esta, niks geen verhaal, gewoon stempeltje en hopla, ik was binnen…….. Na een high five wij op zoek naar onze rental om daarna goed gemutst naar ons hotelletje te gaan. We hebben kort maar lekker geslapen. De volgende dag wij opzoek naar een applestore. Want, alsof ik geen genoeg ellende gehad had, was mijn ipadmini ook achtergebleven in Madrid. En het is geluk,t maar niet zonder slag of stoot. De auto hield er namelijk mee op, battery failure….. en dat was het moment dat de pech overging in geluk. Kwam het rental bedrijf daar niet met een ford mustang cabrio voorrijden? Yessssssss. De dag was weer om. Ff bij de Thai gegeten en we hebben net, middels de radio, gehoord dat we weer een gouden medaille erbij hebben op de 1000 meter. We gaan zo de mustang inleveren en de bikes ophalen, it goes on and we are strong……
Oant Moarn.....
Oant Moarn.....
-
26 Februari 2018 - 12:56
Gertien:
Nou Okkie! Wat een stress moet jij gehad hebben. Maar geweldig hoe je volhield, geen misbruik wilde maken en er nog in kwam ook. Tsjonge, jonge. Felicitaties, hoor! Ik zou het je niet nadoen. Maar jij geeft niet op, he!
Enfin, nu is de reis zo spannend begonnen dat er eigenlijk alleen nog maar relaxte verhaaltjes mogen komen, hoor. En wat zullen jullie genieten na deze super intense start. Ik wens je heel veel plezier en kijk nu al uit naar de volgende aflevering (en foto's!!?)
Liefs -
26 Februari 2018 - 13:25
Anton Kiefte:
Wat een hectisch begin van jullie reis, Okke-Jan ik prijs jouw doortastendheid -
26 Februari 2018 - 15:03
Dorothea:
IIk het woord ESTa niet meer horen...jij weet nu waarom hahaha. Maar volharding zonder hardheid brengt je verder...op naar le volgende stuk.. -
26 Februari 2018 - 19:49
Esther:
Wat een hectiek.......en alles op het nippertje, toch goed gekomen -
26 Februari 2018 - 21:50
Detective X:
Gevalletje omdenken op zijn best dus, top! Ik kijk uit naar het volgende verslag.
Mvg,
Detective X -
26 Februari 2018 - 22:57
Sjoerd:
Toch zijn voordelen om militair te zijn:) -
27 Februari 2018 - 11:16
Nico:
wat een verhaal -
02 Maart 2018 - 16:35
Sven:
Eindelijk tijd en te lezen en te reageren.. Wat een verhaal. Hadden wij je niet gewaarschuwd voor dat Iran verhaal ;)? Ach ja, je bent binnen. Geniet er van!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
