Havanna it is...

Blog 3, 15 maart. Op naar Havanna.

We hebben het klokje heerlijk rond geslapen. Om 2100 uur deden we de luikjes dicht en om 0845 gingen ze weer open. Blijkbaar hadden we het nodig. Eenmaal uit bed zag ik we er een gast hadden bijgekregen. Maar het was er een van het soort waar ik de dag ervoor er een een aantal onder mijn wielen heb gekregen. Wellicht heeft deze ons achtervolgd voor een vendetta maar ik heb hem/haar er persoonlijk uitgewerkt. (Redactie: op de terugweg naar Havanna hebben we dit gefilmd, waarschuwing: niet geschikt voor jeugdige kijkers en mensen met een zwakke maag…).
Er stond weer een prima ontbijt te wachten, standaard verse sap, omelet, vers fruit en koffie/thee. Het leek mij verstandig om maar met thee te beginnen want je moet het noodlot niet verzoeken, nietwaar?
De dag stond in het teken van verkennen van de omgeving van Trinidad maar natuurlijk ook de stad nog ‘an sich’. Met dat laatste begonnen we in de hoop ook een betere verbinding te hebben voor het internet. Dat was het geval en hoewel het uploaden van het filmpje niet lukte, ging het verslag en foto’s naar behoren. Toch ook maar een bakkie gedaan. Dat duurde wel even voordat het gemaakt was wat leidde tot een mooie uitspraak van Cees:’ Jij hebt een horloge maar de Cubanen de tijd’. Natuurlijk van iemand anders gejat maar hij was mooi, ik kende deze nog niet.
Het was weer druk in het stadje. Je kan zien dat de toegangspoort naar Cuba openstaat. Vooral Fransen, Duiters en Amerikanen bepalen het toeristen gehalte met af en toe een verdwaalde kaaskop. Veel jongelui die aan het backpacken zijn wat hier prima kan. Het is hier goedkoop en goed vertoeven als je de slechte conditie van de wegen voor lief neemt. Weinig auto’s op de weg. Niet gek want als je bv zo’n peugeotje van ons hier nieuw koopt kan je 180.000 dollar neertellen!! Dilemma dus voor een Cubaan, flatje in de Jordaan of een autootje…. Goed, vooralsnog bepaalt de overheid hier alles nog. Voor bv het mogen hebben van een ‘maison particuliere’ (dat krijg je met al die Fransen hier) moet je elke maand 100 dollar aftikken. Ook betalen wij met een ander soort geld dan de gewone Cubaan. Slim bekeken want zo zorg je ervoor dat de Cubanen weinig hoeven te betalen en wij des te meer wat overigens nog niet veel is. Voor een goed avondeten tikken wij 5 dollar af en een nacht slapen 20. Prima dus.
Op pad dus. Het doel was om naar de suikerplantages te gaan. Het grootste exportmiddel van Cuba. In de 18e eeuw ook reden om Cuba te proberen annexeren. Uiteindelijk ook gelukt door de Spanjaarden die er een levendig slavenhandel op na hielden vanuit Dakar. Daarom zijn er, relatief gezien, hier ook zo veel mensen met een zwarte huidskleur.
Van de suikerplantages heb ik weinig gezien maar een klimmetje in de toren welke gebouwd was om de slaven in de gaten te houden, leverde een aantal mooie kiekjes op. Geluncht aan de Oceaan en voordat je het weet zit je alweer aan het avondeten. Morgen gaan we terug naar Havanna. Daar blijven we drie dagen, er is daar veel te zien. De tocht behelst ongeveer 350 km dus daar zijn we wel even zoet mee.

En daar zitten we ondertussen. Vanuit de frisse lucht en rust naar de chaos en herrie van de stad met de bijbehorende geuren. FF wennen was het dus.
De reis verliep spoedig. Met 1 onderbreking waren we in vier en een half uur in Havanna. Ik was eerlijk gezegd onder de indruk van het leed wat ik onderweg heb meegemaakt. Je weet niet wat je ziet dat de weg voor je, honderden zowel duizenden krabben voor je de weg oversteken en dat stoppen geen optie is. En dat niet 1 keer maar tig keer. Wat die krabben daar te zoeken hebben mag Joost weten. Op een gegeven moment ging de auto gewoon glijden doordat je over een laag krabbenmoes (of is het krabbemoes…) reed. Bijzonder en niet leuk. Waar ik nog probeerde om zoveel mogelijk van die beestjes te omzeilen, daar denderden de trucks en bussen zo overheen. Don Quichot tegen de windmolens. Op zich grappig om te zien dat sommige ook nog de gevechtshouding aannemen voordat het: ‘splash’ is…..

Goed Havanna. De stad waar het allemaal gebeurde. De eerste indruk is gewoon een vieze stad. Maar eerlijk is eerlijk, als je je ogen open doet zie je de pareltjes. Prachtige huizen en hotels met een machtig mooie geschiedenis naar de revolutie welke dan ook breed uitgelegd wordt. Ik ben benieuwd wanneer de volgende revolutie hier uitbreekt. Dit keer vonden we direct onze casa welke zich op de 2e verdieping van een appartementenblok bevind. Een vriendelijk oude dame deed open en ging voor naar onze kamer. De dame in kwestie bleek een dokter met pensioen te zijn. Daar kwamen we vanmorgen achter toen de zoon des huizes ten tonele verscheen. Deze spreekt redelijk Engels en konden dus een tijdje kleppen.
Terug naar gisteren. Nadat we ons gesetteld hadden, toch nog maar even de stad in. Kijken of er toch nu wel de filmpjes konden uploaden. Maar helaas…. Onder weg de twee grootste hotels in Havanna bezocht; Hotel Libre en Hotel National welke beiden een grote geschiedenis hebben. Cees had eigenlijk vooral oog naar de ‘Casa La Habano’, kamers waar je sigaren kunt uitproberen en dus ook uitzoeken in bijbehorende winkel. En dat zijn er nogal wat. Ook een nette pizzeria kreeg het geluk om ons als clientèle te krijgen, de 1e pizza van onze vakantie. Toch al met al een stevige tippel.
De nacht was ff wennen. Ondanks oordoppen is de herrie hinderlijk en ook kreeg ik de airco niet aan. Matig hebben we dus geslapen, kwestie van wennen denk ik. Vanmorgen om 0900 het ontbijt wat hetzelfde was als alle ander 7x. Leuk echter toen de zoon erbij kwam en zoals gezegd, werk binnen het uur de hele wereldpolitiek besproken. Op dit moment is het hier 10.30. Mijn stukkie is af en gaan het zo plaatsen als we een goede spot hebben gevonden. We blijven hier tot maandag middag, om 1800 vliegen we terug naar Miami.
Wij zeggen weer: ’Oant Moarn!’.