Mission accomplished

Ik weet het, ik maak het spannend. De trouwe lezer weet dat dat het spannend zou gaan worden om uit Cuba te komen. En Inderdaad, dat werd het ook. Echt waar, wat een ellende. Maar het is gelukt en dat is het belangrijkste. Uren van telefoneren, mailen en charmeren (zekers), maar net op tijd een boardingpas. Pfff, uit Cuba…… en dan, de VS weer in. Ook al zo’n drama. Weer stond het systeem op rood. Dit keer had ik dit niet verwacht, ik mocht immers drie weken geleden zomaar het land in, eenmaal aangekomen in de VS. Nee hoor, we moesten nu opeens eerst ‘mobiel’ inchecken. Het eindresultaat is dat je of een briefje krijgt met goed gedrag of een rood kruis en dan mag je in de rij gaan staan. Cees kreeg natuurlijk een groen briefje en was dus zo uit zicht, ik rood en mocht de rij in. Nee, geen rijtje maar een rij. Al slingerend was ik na een uur 1 derde verder en toen was ik het zat. Met in mijn geheugen hetgeen was gebeurt tijdens onze 1e reis in 2016 (4 uur wachten in een te klein kantoortje met teveel mensen), trok ik aan de noodrem. Aan de desbetreffende officer die een en ander in goede banen moest leiden, vroeg ik of er ook een militaire ’desk’ was. Blijkbaar had die man in de gaten dat ik het beu was en ik werd uit de lijn gehaald en mocht naar de diplomatieke desk. Het leed was echter nog niet geleden maar met wat overredingskracht (of was het gewoon mijn vriendelijke karma) stond ik 15 minuten en tig supervisors later weer bij Cees. Jeuuuu, Miami, here we are. En over wanneer hebben we het dan, maandagavond 23.30. Na een vlucht van 45 minuten maar in totaal meer dan 10 uur verder. En, het feest was nog niet compleet. Natuurlijk hadden we ons voorbereid. Een rental stond op ons te wachten, althans, dat dachten we. Bleek nu dat na 2000 uur de tent gesloten was. Dan maar een andere, rentals genoeg zou je zo zeggen. Niet dus. Ook hier spring break, bijna alle rentals uitverkocht, eehhh, verhuurd. Met pijn en moeite en honderdtien dollar lichter kregen we er 1 mee. Wel een gratis upgrade, dat dan weer wel…..
Wat een feest om na al die ellende voor op ons hotelkamertje een heerlijke ‘blue moon’ weg te drinken. Die hadden we onderweg nog ff gescoord. Wat ook fijn was dat we een relatief rustige nacht konden hebben, de nachten in Cuba werden nog al eens verstoord door nachtelijke geluiden van vrachtwagens die vlak onder ons raam doordenderden. 
Nou, dat was dan ook het enige spannende wat er te vermelden is. De dagen dat ons nog resten werden gebruikt om boodschappen te doen. Vooral de fam van Cees had een boodschappenlijstje ingediend en dat waren niet de makkelijkste dingen om als man aan te komen. We hebben er samen om gelachen, vooral om de ontkenning en tegen beter weten in weten dat dit soort smeerseltjes uitstel is van executie….. en het mag nog wat kosten ook….., grappig. 
Gisteren stond dus in het teken van het shoppen, vandaag werd het de dag doden door een rondrit door Miami-Beach. Wat een geld zit daar, kijk maar eens naar het filmpje. Over filmpjes gesproken; ze staan er allemaal op en ze doen het ook nog...

En daar zitten we dan, gebroederlijk naast elkaar in het vliegtuig op weg naar London. Het is nu donderdagavond 2215 en net airborne. Het zit er weer op. Cees zit/ligt zijn zonden te overdenken en ik maak het laatste stukje af. Het zit erop, weer 4 fantastische weken gehad maar het is goed zo. Terug naar vrouw en kinderen…., nou ja, dat eerste geldt dan niet voor ons, maar het bekt zo lekker….
Jullie bedankt voor de vele reacties. Grappig om te zien dat velen de voorkeur geven aan een whats appje of een mailtje ipv te reageren op de site. Even goed hoor, wij vonden het geweldig!
Morgen, vrijdag, om 1800 uur weer thuis op Tolhuis en Cees in Zeeland, hij gaat eerst naar zijn ouders. Lommel België is wat lastig te bereiken zo laat nog. 
Geen ‘Oant Moarn’ meer maar een tot ziens!!!